Door: Jan Heemskerk
U weet het niet, als u argeloos in dit stukje valt, maar deze bijdrage is onder hóge druk tot stand gekomen. Dat komt voornamelijk door mijzelf – ik weet al maanden dat ik vandaag moet leveren – en ik kan dan ook niemand anders de schuld geven, en al helemaal niet mijn gewaardeerde redacteur, Kim, die volkomen terecht achter mijn broek aanzit, want de site moet immers volgens plan gevuld.
Verzachtende omstandigheden, onvoorziene gebeurtenissen, die zijn er wel, vind ik. Nogal veel zelfs. Zo moest ik vandaag, op de dag dat ik met een kopje thee en een koekje rustig deze column zou gaan typen, voor dag en dauw al stressvolle en onaangename onderhandelingen voeren over de contracten voor een project dat juist was geboren om veel plezier mee te maken en nieuwe vormen van creativiteit te ontsluiten. Nou, de lol was er lelijk af, toen ik de telefoon ophing, kan ik u melden.
Daarna moest ik, nog danig ontstemd en diep vernederd, als een haas naar de jachthaven, want daar zou onze frisgeschilderde boot weer te water worden gelaten, zodat we in het aanstaande weekend een heerlijk tochtje zouden kunnen varen. Nou: het te water laten verliep zonder enig incident, dankuwel, en zelfs de motor wilde draaien, maar helaas bleek hij – de motor – het koelwater en de uitlaatgassen via een gescheurde buis in de achterkajuit te pompen, waar normaal ons kind slaapt en nu dus door de verdrinking en/of koolmonoxidevergiftiging wordt bedreigd.
Dus de man van het lassen opgetrommeld, ja meneertje, nee meneertje, dan moet die pijp er uit en dat rotte stuk vervangen, gelukkig heeft u een flens, dus dat is wel te doen, nieuwe doorvoer in de huid, vastlassen, klaar is Kees. Ja, Kees wel, maar niet Peter die net die hele boot in 48 lagen plamuur, primer en glanslak heeft afgewerkt en nu dat nieuwe plaatje dat in de huid wordt gelast vanaf het kale staal moet gaan opschilderen, in drie kleuren, want precies op de waterlijn.
Inmiddels vier uur later en aardig murw gebeukt door de tegenslag die zich als een wilde donderbui over deze dag uitstortte, keerde ik huiswaarts, met het stellige voornemen na een paracetemolletje, een paar Valeriaandruppels en een boterham met kipfilet, alsnog onder lichte tijdsdruk maar in alle rust mijn Blijtijds-column te voltooien.
Dus ik zet mijn laptop aan, werp een snelle blik in de mail, en zie twee berichten van de belasting: ofdat ik als de sodemieter in mijn berichtenbox op MijnOverheid.nl wil kijken – dat stond er niet maar zo voelde het wel. En inderdaad. Of ik nog een dikke 5000 eurootjes wil overmaken over het jaar 2017, want die hebben we nog tegoed. Bootje kopen, iemand?
Denkt u misschien: die man is wel erg snel van de leg en we hebben allemaal we eens een offday. Klopt. Maar als ik nou vertel dat deze hoosbui van stressvolle bagger al weken achtereen aanhoudt en ik, elke keer, als er een klein moment van relatieve rust of zorgeloosheid lijkt aan te breken, weer wordt getroffen door een of ander onheil, zozeer zelfs dat ik vrees dat er nooit een eind aankomt omdat ik kennelijk de goden of het Karma heb ontstemd.
Begrijpt u dan dat ik soms als een waanzinnige kan verlangen naar later, als ik een pensioentje mag beuren en niet meer hoef te werken, het me een rotzorg zal zijn of de boot in mei of juni in de vaart kan worden genomen, ik nooit meer contracten hoef uit te onderhandelen en alleen nog maar dingen voor de lol doe of om er iemand mee te helpen. Dat stress een verre boze droom is en de belasting alleen maar geld komt brengen? Snapt u dat? Ik zeg het niet vaak maar ik zeg het nu wel: ik kan haast niet wachten!
Columnist Jan Heemskerk is oud-hoofdredacteur van mannenbladen MAN, FHM en Playboy en is nu opperbaas van meneren.nl, schrijver, journalist, radio- en theatermaker, programma-ontwikkelaar en columnist van Blijtijds. Elke eerste maandag van de maand lees je hier zijn nieuwste column over ouderdom en alles wat daarmee te maken heeft. Uiteraard met een vleugje humor.
