Het gebeurt steeds vaker dat (schoon)ouders een of meer dagen in de week op hun kleinkind passen. Of daarvoor worden gevraagd. Maar wat nou als je daar niet aan moet denken? “Ik heb mijn eigen leven!”
Oppasoma?
Marjolein (55) is oma van twee en vindt het heerlijk als de kleinkinderen op bezoek komen. Maar niet structureel. “Eerlijk gezegd had ik er nog nooit over nagedacht om oppasoma te worden. Tot mijn middelste dochter en haar man vroegen of ik er iets voor zou voelen om een dag in de week op hun aanstaande baby te passen. Ze hebben allebei een baan, wonen in de buurt en deze oplossing leek ze ideaal. Mijn dochter werkt drie dagen, mijn schoonzoon vier, dus ze hadden nog twee dagen in de week opvang nodig. Wilde ik misschien?”
Tijd te kort
Marjolein was gevleid, maar alles in haar riep volmondig “Nee.” Alleen: hoe leg je dat je kinderen uit? “Natuurlijk wil je je kinderen graag steunen, maar dit gaat voor mij een brug te ver. Sinds de kinderen uit huis zijn, heb ik drukker dan ooit. Ik werk drie dagen in de week en ik volg een cursus tangodansen. Een dagje naar de stad, het theater, musea, mijn dagen zijn lekker gevuld. Of ik doe helemaal niks. Eigenlijk kom ik tijd te kort. En dan weer luiers, flesjes opwarmen en huiluurtjes? No way. Hoe dol ik ook ben op mijn kleinkinderen.”
Verwijdering
“Je moet het gewoon eerlijk zeggen”, had haar dochter gezegd. Maar Marjolein kent haar pappenheimers en wist dat haar middelste graag haar plannen uitgevoerd ziet. “Ik was als de dood dat het op ruzie zou uitlopen. Of op z’n minst verwijdering. En wat nou als haar weigering zou betekenen dat ik mijn kleinkind minder zou zien? Je haalt je van alles in je hoofd. Ik heb gezegd dat ik er over moest nadenken, terwijl ik het antwoord allang wist. Ik was echt nerveus toen ik het ging vertellen. Ik zag meteen die donkere wolk over het gezicht van mijn dochter; dat had ze niet verwacht. Mijn rustige en wijze schoonzoon heeft de lieve vrede weten te bewaren, hij begreep het namelijk wel.”
Ik ben gewoon oma
Op het moment dat de baby werd geboren, was Marjolein weer net zo verliefd als op haar eerste kleinkind. In die periode begon ze zelfs te twijfelen: toch wel heel leuk, zo’n klein ventje in huis… Nu was het de wijze schoonzoon die Marjolein bij de les hield en ze is er blij om. “Jonatan komt regelmatig bij mij op bezoek. Een paar uurtjes, en soms logeren. Het is heerlijk, maar ook vermoeiend. Ik ben wel echt gewoon oma, en geen opvoeder. Dat is de rol die me nu het beste ligt.”