Als je ouder wordt, beweeg je minder. Klopt die stelling? Nee, zegt schrijver Thomas Braun (52): als je minder beweegt, word je ouder. Hij fietst zo’n 6.000 kilometer per jaar, schrijft er boeken over en houdt zich zo staande in een tijd met roerige privé-besognes…
Op 31 mei ben ik 52 geworden. Je zou het echt niet zeggen. Wat nou: haha. Ik word echt vaak veel jonger geschat. Laatst nog, toen ik een niet al te succesvolle date had op het terras van de Jonge Haan in Hilversum. 43, zei ze. Mijn dag kon niet meer stuk. 43. Dat was precies de leeftijd die ik had toen ik begon met fietsen. Voor die tijd was ik vooral bedreven in het wegklokken van bier en het roken van heel veel sigaretten. En ik kon nog een kunstje: een pak Bastogne koeken wegtikken binnen een uur. Tot ik ging fietsen…
Pedaleren over Times Square
Nu ik 52 ben. Is er in die negen jaar er veel gebeurd. Met mijn racefiets ging ik de Alpen over, schoor ik de Pyreneeëntoppen (vlak onder imposante gieren en adelaars) en beklom ik de Dolomieten. Ik fietste geld binnen voor het Kankerfonds, Artsen zonder Grenzen, de stichting ALS Nederland en ik mocht namens het Diabetesfonds over Times Square in New York pedaleren. Intussen verkondigde ik het fietswoord tijdens lezingen en kreeg ik talloze mails van mannen en vrouwen van boven de vijftig die óók een fiets hadden gekocht en óók een nieuw leven hadden gekregen doordat ze óók dagelijks kromgebogen over het stuur hangen en daar óók zou gelukkig van worden.
Piekeren wordt oplossen
Want gelukkig word je ervan. Piekeren wordt nadenken en nadenken wordt oplossen, op de fiets. En gummetje voor je hoofd, zegt mijn fietsvriend Ronald, die al 64 lentes meegaat, elke dag heen en weer rost van zijn huis in Naarden naar zijn koninklijke werkgever op Schiphol en bergop nog steeds de beste in de groep is. De duvel is oud!
Fietsen, of wielrennen, zo u wilt, is niet alleen goed voor het hoofd. Je wordt (of blijft) er fit en vitaal van, het doorzettingsvermogen groeit, je raakt overtollige kilo’s kwijt, je hebt minder de neiging om naar genotsmiddelen te grijpen want ja, morgen wil je weer knallen op die vederlichte Bianchi, Trek of Giant, met het sexy frame van carbon en de glimmende spaken. En, niet onbelangrijk, fietsen houdt je jong. Ik fiets met acht mannen. De jongste is 45, de oudste 64. Stuk voor stuk knappe kerels. Een heldere blik, welvarende huid, geen dikke pensen, stralende lach, parelwitte tanden en bruin. Ook dat ja, je wordt er zo lekker bruin van. De mannen worden stuk voor stuk jonger geschat. Geen eerste levensbehoefte, maar toch fijn, nietwaar?
In een scheiding
Intussen lig ik in een scheiding. Geen fijne tijd. Slapeloze nachten, zorgen, woede, verdriet, onbegrip, frustratie, spijt, schuldgevoel… Met die uitpuilende rugtas stap ik op de fiets. Kop in de wind. Gummetje voor het hoofd. Omdat het zo fijn is. En omdat ik moet trainen. Want het leven gaat door. In september gaan we van Innsbruck naar Venetië. Bergie op, bergie af. En aan het eind van de dag met z’n allen aan de pasta en de wijn. Want het moet natuurlijk wel leuk blijven.