Door Jan Heemskerk
“Eens in de zoveel tijd heeft mijn vrouw last van de verhuiskriebels. Niks dringends hoor, ze is gewoon een levendig type en wil altijd ‘een project’ omhanden hebben, zoals dus bijvoorbeeld een nieuw huis uitzoeken, alsof een drukke baan, de zorg voor een veeleisende man, een hysterische kat en een flinke puber nog niet genoeg is.
De laatste keer had ze haar oog laten vallen op de woning van de oude bakker, een statig pand aan het plein in het dorp, met een prachtige façade, hoge plafonds en dito ramen, een berg met inhoud en oppervlak en ruimte voor een kantoor of praktijk; ‘dan hoef je niet altijd in de woonkamer te werken en kun je mensen ontvangen’.
Nadelen zagen we ook. De indeling was ingewikkeld, de stukadoor zou er een beste boterham aan hebben en de beoogde praktijkruimte was nu nog een oude bakkerij met bijbehorende ‘praktische’ inrichting of gebrek daaraan. Tevens was het betegelde stadsplaatsje even wennen, na onze huidige riante tuin, en kon je er met fiets of brommer enkel door het huis bijkomen.
Ten slotte: het moest nogal wat kosten. Zeker als je in aanmerking nam dat het – voorzichtige raming – nog wel anderhalve ton zou vragen om het huis op te knappen, zodat het aan de strenge esthetische normen van mijn vrouw zou voldoen. Laten we zeggen dat het van ons – en de bank – de uiterste financiële rekkelijkheid zou vragen om dit droomhuis te kopen – want een droomhuis, dat was het al met al toch wel.
Moesten we het doen? Het werd een zaak die ons behoorlijk bezighield. Zou ons oude huis nog wat opleveren? Wat zouden de nieuwe maandlasten worden? Was het echt wel helemaal naar onze zin? Zouden we een ingrijpende verbouwing overleven? Ik merkte dat ik er steeds meer buikpijn van kreeg.
En bij het zoveelste bezoek aan ‘het nieuwe huis’, diep in het zoveelste trapgat met schrootjes, wist ik ineens: ik wil dit niet. Ik wil niet meer groter, ik wil kleiner. Ik wil niet meer duurder, ik wil goedkoper. Ik wil niet meer moeten, ik wil mogen, en kunnen, met gemak en zonder zenuwen.
Waarom zou ik me in ’s hemelsnaam op mijn vijftigste de stress van een kast van een huis op de hals halen, als wij daar over vijf jaar toch met z’n tweeën zitten? Waarom zou ik zo’n zware financiële verplichting aangaan, waarschijnlijk tot mijn dood en daarna, als ik eigenlijk op de middellange termijn liever geen weken van 60 uur meer wil draaien? Ik dacht zelfs een moment: werk ik nou om te leven of leef ik om te werken, maar toen vond ik mezelf een tegeltje.
Ik deelde mijn zorgen met mijn vrouw, die daar in dat trapgat een zucht van verlichting slaakte. We waren weer eens twee zielen, een gedachte geweest en ik had precies haar aarzeling onder woorden gebracht. Sindsdien zijn we op zoek naar een mooi, min of meer betaalbaar kaveltje aan het water, waar we voor minder dan 100.000 euro een klimaat-neutrale bungalow op willen laten bouwen. Kleiner, goedkoper en ook nog eens goed voor de planeet en onze bloeddruk. Downsizen, heet dat. En dat gaat heel groot worden, let maar op!”
Columnist Jan Heemskerk is oud-hoofdredacteur van mannenbladen MAN, FHM en Playboy en is nu opperbaas van meneren.nl, schrijver, journalist, radio- en theatermaker, programma-ontwikkelaar en columnist van Blijtijds. Elke eerste maandag van de maand lees je hier zijn nieuwste column over ouderdom en alles wat daarmee te maken heeft. Uiteraard met een vleugje humor.
